kiedy przyjdzie dzień ten kiedy przyjdzie dzień ten i zawołasz mnie powiem moim wierszom aby zeszły ze mną do łodzi mej na drugim brzegu na przystani wiersze każę czytać duszą i wargami a one strofy jak ptaki pofruną w nowy dzień lepszy zanim w zapomnienia cień się przesuną ...

gdyby nas nie było gdyby nas nie było kto oglądałby żółtawe słońca wschody i czerwienią bijące zachody kto zaprzęgałby marzenia do powozu wyobraźni i po obłokach donikąd pędził bez wytchnienia skąd (byłoby) słońce gdy zasłony jeszcze nieodgarnięte a w uśpionych kwiatach liście i kwiaty stulone skąd śpiew gdy usta milczą a duszy jeszcze nie ma ciemność i cisza już tylko zamglone za naszą sprawą odejdą w smugę cienia skąd ciepło gdy nasze dłonie daleko i obejmują tylko powietrze skąd wystrzał skoro szampana nie podano na naszym ślubnym stole wszystko zasnute mgłą jak lawą a pod nią żar życia które niedługo przebije skorupę i przyniesie słońce ciepło śpiew ...

Stracony uśmiech Im starszy jesteś tym każda minuta droższa i każdy uśmiech wspanialszy Najgorsze jeśli zapomnisz skąd się on bierze (nie wyrasta na drożdżach) Bez niego jak bez imienia ale z maską Poluję jak pies gończy a znajduję lekko skwaszone kąciki ust A Miła moja kiedyś twierdziła że uśmiech to moja tajemna broń kończąca wszystkie wojny Nadejdź proszę tak dobrze było mi z tobą do twarzy nie tylko na zdjęciu Bez uśmiechu jak drzewo bez słońca z pożółkłymi liśćmi Nadejdź .... wrócę wtedy do siebie i - moja Miła - do ciebie.

Życie jest poezją Prolog: Strumień poezji płynie w tobie jeśli zamilkniesz nikt się nie dowie -------------------- Gdy zasypiasz jak Dobranocka drzemie z tobą wstajesz rano w jej imieniu wita cię ptaszek na balkonie Wsłuchaj się w siebie przytul do brzozy skronie zapach poezji sam się wyłoni ------------------- Konkluzja: Czyni cię ona bezbronnym wobec łomotu ludzkiej zajadłości ale przenosi w świat ciszy wielkiej gdzie rozmawiasz ze sobą bez słów i rozumiesz wszystko ...

PRZEMIANY Najpierw wiatr pustynny hulać można dowoli a każdą wpadkę i tak piasek przesłoni Potem deszcz rzęsisty i jak fatamorgana jezioro się zjawia zarasta od gadania Post Scriptum. Od promienistych słów wzbierają potoki które i tak wpadną do morza pozostaje po nich spękana ziemia albo pustynia

JESTEŚ MOIM MOTYLEM wiosna-wiosna-wiosna kwiatkami łąka pstrokata ptaki śpiewają motyle fruwają początek raju ----------------- Jesteś motylem tylko i cieszysz się z tych paru dni istnienia płyniesz ze mną leśną ścieżką plączesz się między nogami jak kundelek w panu zakochany owiewasz mi włosy i zaglądasz w oczy szybujesz w niebo i wracasz potrząsasz wspaniałymi barwami jak biodrami Jesteś motylem tylko nie wiem którym Czy tą twarzą z pociągu przelotną ale zapamiętaną tą Myszką jak cię przezywano Czy tą dumną gąską z parku przyciągającą klekotem pantofelków albo dorodną dziewczyną obnażającą uda w szybkim kroku po drugiej stronie ulicy czy też moją Miłą co płynie niezrównanym krokiem tanecznym na nasze spotkanie Jesteś motylem tylko uspokoi się wszystko kiedy przeminą twoje dni Do zobaczenia przyszłą wiosną. Spisano na gorąco po spacerze w Dolinie Ojcowskiej słonecznego 15 kwietnia 2007 r

Życie jak fortepian Życie jak fortepian czarne i białe klawisze a marzenia pękają jak struny Fortepian jak życie gra melodie rozmaite dostaje zadyszki lub euforycznie dudni w uszach i duszy albo zachwyca linią melodyczną która trwa bez końca ... Jak milczy skrycie to wiem w środku lawa czeka na znak po którym wrzask nagły też wygaśnie pozostaje pancerz zastygły i nieco popiołu jako nadzieja odrodzenia P.S. Naciśnij klawisz nadziei gdy nastąpi absolutna cisza. Nie graj Szopena gdy nie musisz. Posłuchaj siebie gdy grasz koncert nie zdając sobie z tego sprawy.

Poeci wlatują oknami i drzwiami nieproszeni bo muszą oddawać nam siebie albo podaję im rękę przyjazną i zapraszam na fotel albo odlatują przez komin jako dym rozwiany poezja jest jak wiatr wieje kiedy chce i dokąd chce

Dotknij mnie Dotknij choćby myślą albo uderz mocnym słowem Owiej choćby ciepłym spojrzeniem albo przytul nawet tylko przedramieniem Ale nie dręcz ciszą zagadkową Kochaj mnie choćby nie wiem co Za to że jestem i będę Z Tobą

Pokój niepokoju Cztery sciany, niejedno widziały a milczą Sufit z lampką nadziei, co umiera ostatnia Krzesło wysiedziałe, trzeszczy ale jeszcze służy Na stole kartka a na niej tylko znaki zapytania albo same wykrzykniki Takie życie zapisane spacjami i odruchami Jeśli zasnę - to sny o rybaku i złotej rybce- Gdy dotykam tafli jeziora znika wszystko Zacznę więc od początku pisać życie.

W piaskownicy Układam napis z piasku i albo fala go podmyje albo wiatr rozsypie albo błąd ortograficzny zatrzyma .... niewiele zostaje -- może pół litery Post Scriptum: Zwiewnym napisem może byc wszystko. Nawet nasze zycie

Gdzie jest twój dom To, co budujesz przez całe życie może runąć w jedną noc. Mimo to, buduj swój dom ! życie jest szybkie gdy łapiesz wiatry pomyślne szybujesz w przestworzach sukcesu i widzisz tylko portret własny w każdej przebitej chmurze życie jest krótkie gdy zbudzisz się w łupinie samotności zapytasz siebie o własny kąt gdy nadejdzie odpowiedź: "ulica-szklana-numer-zbity" nie buduj szklanych domów a pomyśl o fundamentach

Krople deszczu kap kap kap to deszcz jesienny na parapecie odmierza czas ......... przywołuje wspomnienia o nas o nas o nas .......... tyk tyk tyk ciężkie krople na szybie jak twoje łzy i znaki ostrzegawcze .......... potem pomruki grzmotu dalekiego nadchodzi burza ..... Aby nie widzieć piorunów trzeba zamknąć oczy ......... i tak nie zasnę dopóki nie porozmawiam z samym sobą i po nitce nie dojdę do supła który sam się zawiązał i do kłębka który razem utoczyliśmy a pozostał w zapomnianym kącie.

Napiewy młodości padają słowa liczne a to tylko pustodżwięki świat jest pełen hałasu nie słychać drgnień serca ludzie mają pozy aby przykryć nimi coś czego już nie mają albo nie mieli Tylko uśmiech schowany we wnętrzu zdaje się chronić przed klęską. W nim promyk nadziei na jutro. Jakie mozna dać rady tym których pierwszy raz boli gdy jeszcze nie znają drogi do siebie ... ? carpe diem

Człowiek jak rzeka człowiek jak rzeka niby wciąż ten sam a jego marzenia zabłąkane niczym wody upłynione i lata jego jak te mosty niepotrzebnie za sobą popalone (bez drogi powrotu) a te żagle nadęte jak twarze znajome zszarzałe teraz na bocznym torze odstawione i jeszcze przed nami parę śluz na tym szlaku a potem jedna przesiadka ..... ta chwila zadumy to krótki przystanek tramwaju życia uwalniający od stukotu codzienności Post Scriptum. [dzwonek stuk-stuk-stuk to życie ruszyło do zobaczenia na następnym przystanku]

Kropla Młodość jak kropla tajemnicza oceanu wysycha szybciej zanim zasmakujesz jej smaku ale przedtem pozostawia zabarwienie całego akwenu w niej twoje marzenia zasady dążenia powstaje z wilgotnych warg podczas pocałunku z zachwytu i żalu i z twego potu bez zmagań z wiatrami nie pozostanie z niej cien śladu nawet dopókiś młody ustaw dobrze żagle odcumuj - komu w drogę temu czas ...

Rozpoznawanie świateł na rozstajach medytacja pomaga żyć - koncentracja i samooczyszczanie zapalaja niebieskie swiatło przetrwania Na zielone światło      żyj pełnią jaką możesz na żółte      czekaj az nadejdą dni szczęśliwe na czerwone      nawet nie drgnij w bloku startowym      bo zostaniesz zdyskwalifikowany Rozpoznawanie świateł na rozstajach to sztuka życia Musisz zaryzykować wsiąść i dojechać choćby do pierwszego skrzyżowania najpierw jednak zapal światło niebieskie

Zycie jest otwieraniem kolejnych drzwi gdy dorastasz wystarczy dziurka od klucza by zajrzeć w świat dorosłych niedomknięte drzwi by szept chwycić chichotny potem gdy własne klucze kazde naciśnięcie klamki nie wiesz czy Ci otworzy słowo przyjazne i muśnięcie pocałunku czy ciszą uderzy na powitanie albo burzą z piorunem co rozświetli nie to co trzeba i spali to co jeszcze niezbudowane Takie ciągłe otwieranie drzwi bezpowrotnych wieszanie nowych krawatów zapalanie i gaszenie świateł wchodzenie po schodach a potem spadanie i już tylko echo echo ... a za Tobą stąpają następni. A jednak wchodź coraz wyżej i wyżej przynajmniej widoki pozostaną ci w pamięci

Jestem, jestem! taki całus od Ciebie na przywitanie gdy dzień się budzi i jaskółki zaglądają do okna sypialni. Bądź, bądź ze mną! Idźmy razem na poranny spacer płyńmy razem rzeką życia wracajmy razem zmęczeni ale pogodni. Jestem jestem z Tobą ! na balkonie gdzie witał Cię świergot żółtozielonego ptaszka a niedawno gościł ufnie na Twojej dłoni jego miniaturowy malec na balkonie gdzie ładujesz się energią żółtych i czerwonych kwiatów oraz wędrujesz wzrokiem na kopce odtwarzając zapewne nasze rześkie milowe kroki od Piłsudskiego do Kościuszki. Jestem jestem obok Ciebie ! aby podać Ci rękę a nawet siebie. Kraków 28 czerwiec 2005 r.

Twrch  brzmienia celtyckie Twrch Trwyth Gwrhyr Gwrnach czy te głoski moga śpiewać? Twrch Trwyth             to zaklęty w dzika syn księcia Taredda  Gwhyr Gwaltstawt            to  rycerz magicznego miecza   Gwrnach Gawr            to bajeczny olbrzym  a wszystko to celtyckie brzmienia mityczne trudno je włożyc w strofy poetyckie tkwią na głębokości wielu wieków na zamorskiej bajecznej wyspie plemienia Fir-Bolg które nienawidziło poezji i muzyki za to teraz rozkwita irlandzka piosenka . a więc z wiekami świat się zmienia jakby na lepsze Ailill Kulhwch Efrawc Wyllt

Życie składa się tylko z chwil i samo trwa chwilę. Plusk plusk gdzieś w głębi coś zapada szur szur dzień za dniem niepostrzeżenie klaps klaps rok po roku i każdy rok to tylko jeden zbiorowy portret rodzinny Po prostu ... nie pora gdyby nie lustro mógłbym żyć tak młodo jak się widzę wewnętrznie mógłbym czuć zapach moich niewygasłych marzeń stopami wchłaniać wilgoć łąk odwiedzanych w dzieciństwie płynąć i płynąć wśród obłoków w kraje nieznane a nade wszystko odbierać dalej wiosenny delikatny dotyk słońca zapowiadający dorodne zbiory Czas biegnie inaczej we mnie niż na jawie Życie całe staje się jedną chwilą w której na każde przywołanie wraca wszystko co było w dowolnym porządku naturalnym pierwszy rower stateczek papierowy w rynsztoku pełnym deszczu uśmiech córeczki kołyszącej się na moim kolanie pierwszy dzień mój w szkole już nieco zamglony twarz matki zadumana krzyki esesmana niesione ostrym odgłosem korytarza spojrzenia dziewczyn po których nie wiadomo czego spodziewać się można książka która gdzieś się zapodziała ........ tak szybko i bezbłędnie identyfikuje się teraz każdą kroplę oceanu życia. nie pora     na dalekie podróże lecz na powroty nie pora     na sadzenie drzew dla siebie lecz na zbiory późnojesienne pora     na pozostawianie śladów "dowidzenia" Kraków czerwiec 2005 r.

Ryznar Zygmunt -- Do Matki

MATKO, Chciałbym napisać do Ciebie list Wezwać z zaświata Abyś mogła usłyszec szczebiot Twoich wnucząt tęskniących do Ciebie. Jeśli wyznam Ci wdzięczność zabrzmi jak szmer liści oczyszczanych przez deszcz jesienny Jeśli wyrażę zrozumienie Twojego losu będzie to tchnienie czyste przejrzyste i bez wyrazu D l a t e g o wyrażam Ciebie przez własne istnienie. 1965 r. - wiersz odkryty w archiwach w sierpniu 2005 r.

Powracająca fala Smutek i żal zrodzone w dniach odejścia Matki towarzyszyć będą memu zyciu, tak jakby mogły mi ją zastąpić...Sprawy gwałtowne trwają krótko, lecz ich odgłosy powracaja jak fale z bezkresnej dali. Uderzenia fal są tym mocniejsze, im bliżej jesteśmy DNIA OSTATNIEGO...

Im głębsza miłość Im głębsza miłość, tym łatwiej jest ranić się wzajemnie. Czas oraz śpiew ptakow leśnych są najlepszym lekarstwem urazów miłosnych. Miarą miłości jest zdolność wybaczania. Nie zagojone do końca rany rany otwierają się szybciej zanim pomyślisz i wypowiesz: "przebaczam".