Smuga Cienia

Charles Bukowski-shoes

when you're young
a pair of 
female
high-heeled shoes
just sitting
alone
in the closet
can fire your
bones;

when you're old
it's just
a pair of shoes
without
anybody
in them
and 
just as 
well.

STAROŚĆ I MŁODOŚĆ czyli jak trudno wejść w smugę cienia.

"Zapytujesz siebie: gdzie są te marzenia moje? Kiwasz głową i mówisz: jak szybko lecą lata. I znowu zapytujesz siebie: co zrobiłeś ze swoimi latami? Gdzie schowałeś swoje najlepsze czasy? Żyłeś czy nie ?  Popatrz, mówisz do siebie, patrz jak na świecie robi się chłodno. Przejdą jeszcze lata, a za nimi samotność, nadejdzie starość o kiju, a potem smutek i zmęczenie. Zblednie twój świat  fantazji, obemrą twoje marzenia i opadną jak żółte liście z drzew."(Fiodor Dostojewski - "Białe noce")
---------------------------------------------------------------------------

Do pewnej granicy (dla każdego innej) "starość" jest pojęciem abstrakcyjnym, które jest dookoła ale nas nie dotyka. Wiemy mniej więcej co to jest, ale nie wchodzimy w szczegóły. To tak jak dla niektórych "komputer" to tylko "ekran", "skrzynka" i "klawiatura", a takie rzeczy jak  "procesor" czy "system operacyjny" to tylko "słowa" z życia codziennego, których się używa w celach komunikacyjnych na równi z terminami "chleb" czy "jabłko".

Do mnie starość "zapukała"  gdy przekroczyłem 70 lat. Przedtem miałem samopoczucie  takie jakby czas dla mnie nie istniał - wewnętrznie byłem niby taki sam jak miałem lat 20 czy 40 - oczywiście ze świadomością jaka wynikała z założenia rodziny czy kariery zawodowej. Jedynie lustro przypominało mi o upływie czasu.
Czułem się dobrze w towarzystwie młodszych i miałem podobny do nich tok rozumowania  (widocznie jeszcze ciągnął się za mną szlak "niezatapialnego zdobywcy"  czy tez nieśmiertelnego wojownika).

Pierwszym sygnałem zmian, było   przejście na emeryturę. Dlaczego ja z pomysłami i dobrą sprawnością fizyczną oraz zawodową  musiałem przekroczyć "smugę cienia" ?.  Rozumiem, że chodziło o miejsce dla "młodych", ktorzy robili wszystko aby ograniczać "starszym" dostęp do nowych technologii   i zabierali ciekawsze zadania, aby wykazać  w nich  jacy są dobrzy i zasługują na wysokie premie.

Ponieważ nie znoszę próżni, efektem takiego stanu rzeczy było szereg (książka plus ok.50 artykułów) moich   publikacji, ktore dowodziły, że jeszcze nie mam "alzheimera" czy "parkinsona". Ale to już była tylko moja satysfakcja, moje "pożegnanie z Afryką". Okręt odpłynął bezpowrotnie.

7o rok mojego życia rozpoczynał jednak już etap fizycznej starości. W lewej  połowie ciała odezwały się skutki rwy kulszowej, słabszy stał się  układ oddychania (tzw. zadyszka), co w sumie coraz bardziej ograniczało podbiegi do tramwaju czy autobusu.  To spowodowało nieodwracalne zmiany w psychice. Teraz wiedziałem, że "robię się" stary. Potwierdzały to coraz częstsze ustępowania mi miejsca przez młode panienki w tzw. komunikacji masowej.  Z drugiej strony natrafiałem na "twarde" spojrzenia osiłków, którzy zapewne nie omieszkaliby   pobić czy ograbić słabego "staruszka" na opustoszałej ulicy.

Tak więc ambiwaletne uczucia, ale żyć trzeba dalej. Dla tych,  których się  kochało i kocha.

Chociaż ... - jeśli Ci, których kochasz i oddajesz im wszystko, zadają ci ból i widzą tylko twoje niedoskonałości - pomyśl też o sobie. Inaczej nie wytrwasz i stress zniszczy Ci życie. Musisz stworzyć sobie własną przestrzeń - swój świat   swoich nowych radości i wyzwań twórczych. Ból doznany od najbliższych jest najokrutniejszy, ale nigdy nie zamykaj drogi przebaczenia. Naucz się pokonywać ten ból i nie przestawaj kochać. Bierz życie takim jakim jest jeśli nie masz na to wpływu.