Starosc

STARZY OBOJE

Ból minionej przeszłości

( Jacques Sommet "Ludzkie cierpienie i Boże przebaczenie")

"Dzieci odeszły, może tez nadszedł też czas emerytury. A oto mężczyzna i kobieta odnajdują się. Poprzednio nie myśleli o tym. Chociaż trzeźwo patrzyli na rozchodzących się, cierpiących przyjaciół, nie myśleli, że dla nich, zaprawionych w wierności, to "coś więcej" charakteryzujące ich miłość będzie tak trudne do odzyskania. (..) Co pozostaje? Nie rozłaka, lecz nowa jedność. Tego nie da się uzyskać podejmowaniem nowych zobowiązań, nowych zadań i odpowiedzialności, zni też powrotem do romantycznych młodzieńczych wspomnień jednoczącej miłości początków.

Sytuacja wymaga ważnego, lecz trudnego procesu pogłębiania. Minęła już wspólnota odpowiedzialności, minęły też radosne uciechy młodości płynące z piękna ducha i ciała. Wszystko to zostało przekroczone, teraz oni mają odnaleźć się wzajemnie. Trzeba nawiązać nowy wewnętrzny dialog, który nie będzie łatwą intymnością początków ani odpowiedzialnością i piękną dojrzałością młodych rodziców..."

CZYM JEST STAROŚĆ
- Próba odpowiedzi


Chyba wszyscy boimy się starości, tego że będziemy niedołężni, pomarszczeni, słabi, że będziemy źle widzieć, słyszeć, wolniej reagować, że wszystko dookoła będzie nas denerwować, będziemy gorzej pachnieć i będziemy  ciężarem dla bliskich. Nie ważne czy jesteś mordercą, robolem, biznesmenem czy modelką, to  i	tak starość nadejdzie, będziesz brzydki  i słaby.
Sam nie wiem, może powinniśmy się kierować zasadą "Żyj szybko, umrzyj młodo i zostaw po sobie przystojnego trupa"?

No dobrze, niektórzy umierają żyją ciekawie ,intensywnie i umierają młodo, ale przeważnie jest tak że im lepiej żyjesz, tym okrutniejszą masz śmierć. A więc co z tymi którzy dożywają starości? Przeważnie właśnie Ci mają  najspokojniejszą śmierć. Dlaczego?

Bo starość jest swego rodzaju środkiem znieczulającym. Wiadomym jest że kiedy jesteśmy młodzi, to bardzo trudno pogodzić nam się z myślą że czeka nas nieuchronny koniec. Myślimy sobie że nie umrzemy nigdy, że jeszcze dużo życia przed nami, nie dopuszczamy do siebie myśli o śmierci. Szkoda nam umierać, chce nam się żyć pełnią życia.

Ale przychodzi starość, młodsza siostra śmierci, ale to siostra miłosierdzia. Przychodzi aby ukoić nasz ból, przygotować nas na przyjście nieznanego, na przyjście śmierci. Starzejemy się.

Zaczyna nas wszystko boleć, co jakiś czas musimy sobie kupować coraz to mocniejsze okulary, w końcu musimy też wspomóc czymś nasz słuch bo już niewiele słyszymy. Z trudem chodzimy, mamy problemy nawet z odlaniem się. Na całym ciele występują nam zmarszczki, wyglądamy jak zwiędłe jabłko, pomarszczone i suche. Powoli tracimy pamięć, słuch, wzrok, z głosem też kiepsko. Już nikt nas nie słucha, każdy ignoruje, traktuje jak piąte koło u wozu. Nasze zmysły powoli 
wygasają, pobolewa nas tu i ówdzie. Życie już nie wydaje się takie wspaniałe jak wtedy gdy byliśmy młodzi, kiedy wydawało się nam że starość nas ominie, że śmierć o nas zapomni. I tak odechciewa nam się żyć, mija nam ochota doczekania 
następnego dnia, bo wiemy że z dnia na dzień będzie gorzej i gorzej.

Tak naprawdę to od momentu narodzin starzejemy się. Żyjąc umieramy. I usychamy , usychamy , aż w końcu gaśniemy całkowicie. A przecież jeszcze nie dawno mieliśmy taką ochotę na życie. I co? Przeszło nam. Śmierć przyszła we śnie, cicho, bezboleśnie, spokojnie. Wcale się już jej nie obawialiśmy, wręcz przeciwnie, oczekiwaliśmy jej z nadzieją na wyzwolenie od rodziny która nas już nie kochała, od bólu, od cierpienia fizycznego i psychicznego. Starość przygotowała nas na przyjście śmierci. Starość i Śmierć to dwie koleżanki po fachu. Współpracują ze sobą.A może są dwiema najlepszymi rzeczami jakie nas w życiu czekają?

Kiedyś w Teleexpresie pokazano "SYMULATOR STAROŚCI"
Wymyślono specjalny kostium:
Maska na twarz ze specjalną zamgloną szybą, przez którą niewiele było widać  i  która miała symulować słaby wzrok. Uszy były tak uciskane że niezbyt dużo można było usłyszeć. Do rąk i nóg człowieka ubranego w ten kostium zostały przymocowane kilkukilogramowe odważniki symulujące ociężałość ruchów starego człowieka i jego nieporadność. Tak ubranego młodego człowieka wpuszczono do supermarketu i kazano zrobić zakupy. Człowiek miał problemy z przeczytaniem ceny na produkcie. Miał problemy z poruszaniem się, w kasie nie słyszał co do niego mówi ekspedientka. Młody człowiek poczuł na własnej skórze jak to jest być starym. Nieporadność, słaby wzrok, słaby słuch, ból i smutek. Czy ktokolwiek przy zdrowych zmysłach chciałby długo żyć w tym stanie? Nie !!!  Każdy woli umrzeć. I takie jest zadanie starości, zniechęcić do życia." 
(autor nieznany)

ZAMIESZKAŁEM W LESIE, ALBOWIEM CHCIAŁEM ŻYĆ ŚWIADOMIE. CHCIAŁEM ŻYĆ PEŁNIĄ ŻYCIA  I WYSSAĆ Z NIEGO CAŁĄ KWINTESENCJĘ...  ( cytat z filmu "Stowarzyszenie umarłych poetów" Petera Weira)

powrót