Parada drezyn informacja prasowa Z radością informuję, że nakładem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich Oddz. w Łodzi w serii "Biblioteka Arterii" ukazał się właśnie mój drugi tom wierszy Parada drezyn. Tom będzie sprzedawany razem z najnowszym numerem czasopisma „Arterie” w księgarniach na terenie kraju. W książce znalazły się utwory z lat 2006-2009. Marcin Orliński, Parada drezyn SPP Oddział w Łodzi, Dom Literatury w Łodzi, Łódź 2010 ISBN 978-83-62733-02-6 Liczba stron: 64 Redaktor serii: Przemysław Owczarek Redaktor tomu: Roman Honet Korekta: Rafał Gawin Projekt okładki: Agnieszka Kowalska-Owczarek Skład i projekt typograficzny: Michał Murowaniecki Na okładce wykorzystano fotografię Macieja Hermana. Strona tytułowa według pomysłu Marcina Orlińskiego. Recenzje: Remigiusz Grzela, Las można nadgryźć (remigiusz-grzela.pl) Rafał T. Czachorowski, Poste restante ("PAPERmint" nr 3/2011) Piotr Wiktor Lorkowski, Recenzja "Parady drezyn" (piotrwiktor.blox.pl) Marcin Włodarski, "Parada drezyn" (czytaniewpiwnicy.blogspot.com) "Zazdroszczę Marcinowi Orlińskiemu tytułu Parada drezyn, bo mało jest tak dobrych definicji zbioru wierszy. Te dwa słowa w sposób funkcjonalny i nowoczesny ustawiają poezję wobec świata, poetę wobec poezji i czytelnika wobec tekstu. Przy okazji sprawiają, że ów czytelnik bardzo chętnie udaje się z autorem na spacer 'tam, gdzie kiedyś mieszkali partyzanci z plastikowymi karabinami', a 'teraz po pijanemu łamie się gałęzie'. Świetnie dobrane rekwizyty, starannie wyselekcjonowane obrazy z przeszłości i z głową dozowane emocje – to główne atrakcje tej niebanalnej przechadzki." Darek Foks Wybrane wiersze: Z księgi odwróceń Chyli się ku jesieni noc. Ku ptakom – klucze. I kluczy pęk, który wiruje w pustce. Wiatr rozrywa paciorki w dłoniach przedwcześnie zmarłych kobiet. Ile ich było w ciągu jednego życia? Ile będzie matek i sióstr porzuconych w pół drogi albo wydanych na pastwę żelaznych konstrukcji, które miały robić za podwodne śruby, a pokryła je rdza? Pomiędzy dwoma światami orczyk jakby z przyzwyczajenia chodzi jeszcze w górę i w dół. Ale tylko udajemy, że liny wciąż są napięte: tu niebo, tu ziemia. Niech będzie. Bo tak naprawdę widać już tylko niebiesko-brązową flagę wbitą nieudolnie w grząską próżnię. I zatykamy uszy na tę prawdę, że kto samotnie wchodzi w dorosłość, ten będzie całował powietrze, wypalał śluz, łykał meteory. Pierwsza śmierć Ojciec siwieje z dnia na dzień, a matka idzie w zaparte – podniesiemy się. Ściany domu przechylają się na stronę, po której mieszkają ryby. Ostre i bezwonne trawy co wieczór uderzają o cienkie szkło, jakby sierpień odkleił się od brzegów miasta. Inaczej zaczynają kursować pociągi podmiejskie, inaczej kształtują się kursy walut. Lata dziewięćdziesiąte zdążą jeszcze zagłuszyć odgłos przesuwanych płyt, naga źrenica zdąży zamieszkać w rudych sukniach lipcowych sosen. Tymczasem trwa pościg za karawanami rozpylonymi w powietrzu, ślepe pustynie poszukują swojego piasku. A piasek przesypują umarli – robią tak, żeby w każdej chwili była inna ilość, żeby nigdy nie było tak samo. Niebieski adapter Jam jest igła twoja, mówi, jam cię przeszyła i zwiodła. Widzę ją wyraźnie: smukła, niepokalana, zrodzona z lakieru i trzasku. Prawie śmieszna. Kiedy się kłania, czuję ból w gardle. Kiedy tańczy, znów należę do ziemi: budzą mnie boże jutrznie, wychodzę w pole i w pocie czoła staję się swoim ciałem. Światło przemienia się symetrycznie, kroczy po płycie jak nić: dzieci sięgają po rozgrzane piersiówki, a potem, mrużąc oczy, ocierają się o siebie. Świadomość jest jeszcze poza zasięgiem – stroi się w czerwone mrówki, które na ścianach letniskowych ogrodzeń rozrysowują mapy przyszłych pożóg. Jam jest igła twoja, mówię, jaki ścieg wybierasz: pętelka czy krzyżyk?